خداحافظ یار قدیمی

حتي نخواهي كرداين لحظه آخر وقت خداحافظ حرف مراباور؟

تنهاي تنهايم، عزم سفردارم تا ناكجاآباد، بي ياروبي ياور

قصدغزل دارم،امانمي بارد ابري كه مي بيني، اشكي براين دفتر

شايد زمان عشق وقتي دگرباشد يك روزرؤيايي يا فرصتي ديگر

بايد كه تنهارفت فعلا دراين جاده اسب مرازين كن اي عزم پا بردر

قدري محبت را دركوله ام بگذار طي مي شود راهم باياد توبهتر

اين جاده هاسردند خواهم كه بگذاري قدري ازآن آتش درزيرخاكستر

اي دوست تاهستم شبهابه يادم باش ميعادمان هرشب درماه روشنگر

حرفي ندارم من جزگريه جزاندوه پوزش كه مي ريزم برجان توآذر

اماچه بايد كرد اين سرنوشت ماست اندوه پي درپي شبهاي بي ساغر

ياد تومي آيدآن صبح روشن را وقتي زدم ناگاه تا چشمهايت پر؟

حيران شدي اما خودرارهاكردي بردوش آرامم مانند نيلوفر

اميدِ من بي تووقف چه خواهد شد بردوش غم آيا بايد گذارم سر؟

اما نه، عكس تودرماه مي افتد دركوچه مي ريزي يك آسمان گوهر

آنگه به ياد توباماه خواهم گفت ازعشق ازاحساس ازيك رُزِِِ ِ پرپر

"هرچندفروردين لطفي دگردارد اما بدك هم نيست گرماي شهريور"

اما نبايد گفت رازي كه بين ماست به چشمهاي شورياگوشهاي كر

همواره آغوشم بوي تورادارد يادت هميشه هست جاري دراين دفتر

آن قاصدك آمد ديشب پيامم داد بوي توراپاشيد ه سرتاسر

ازپنجره درماه چشم توپيدابود اشكم فروافتاد برگونه هاي تر

گفتم خداحافظ، گفتي خداحافظ؛ مكثي ولبخندي، نه بيش نه كمتر!